Page 122 - Θρακιώτικα Παραμύθια

Η νύχτα δεν τους επέτρεπε να δουν. Έτσι δοκίμασαν να ανάψουν τα κε-

ριά αλλά η βροχή τα έσβηνε. Όμως και πάλι δεν είχαν χαθεί όλες οι ελ-
πίδες. Η φωνή της Σταματίας που φώναζε βοήθεια ακούστηκε.

Έτσι ακούγοντας προσεκτικά την βρήκαν. Το ρούχο της είχε γα-
ντζωθεί στο δέντρο. Έτσι με προσοχή την ελευθέρωσαν και την πήραν

στο κάρο όπου εκεί είχε και φως και ζέστη. Η καημένη όμως είχε πάθει

τέτοιο σοκ, που δεν ήθελε να ανοίξει τα μάτια της.

– Σταματία, Σταματία, άνοιξε τα μάτια σου, εγώ είμαι η Κατερίνα, η

αδερφή σου και είσαι μέσ’ το κάρο. Μη φοβάσαι. Είμαστε όλοι εδώ!

- Ε ! τι έγινε;

– Χάθηκες στο «άγριο δάσος». Το καταλάβαμε έγκαιρα. Έτσι επι-
στρέψαμε να σε βρούμε.

– Δηλαδή είμαι καλά;

– Ναι βέβαια..

- Γιούπι ! Είμαι καλά, είμαι καλά. Συγνώμη για όλα όσα σας έκανα

και σας υπόσχομαι ότι δεν θα το ξανακάνω ποτέ ! Πάντα θα ακολουθώ

την ομάδα μου και δεν θα φεύγω γιατί αυτή ξέρει που θα ζήσουμε,ε κα-
λύτερα.

Επίσης, κατάλαβα ότι δεν πρέπει να στεναχωριέμαι που φεύγουμε
γιατί βασικά δεν αφήνω πίσω μου τη Θράκη γιατί όλοι εμείς αποτελούμε

ένα κομμάτι της και ο τρόπος ζωής και τα έθιμά μας είναι ένα μέρος της.
Έτσι θα είναι πάντα στη μνήμη μας και στη καρδιά μας κι ο τόπος που

ζήσαμε θα είναι διαθέσιμος να τον επισκεφτούμε.

– Αυτή η περιπέτεια σε έκανε πολύ πιο ώριμη….

– Ναι, ναι..

Σελ. 121