Page 120 - Θρακιώτικα Παραμύθια

Στα περισσότερα κάρα τα πράγματα πήγαιναν μια χαρά. Όμως στο

κάρο νούμερο 8, βρισκόταν η Σταματία η οποία δεν ήταν όπως τα άλλα
παιδιά. Αυτήν δεν την φόβιζαν οι θρύλοι και ποτέ δεν αστειευόταν. Τις

αποφάσεις που έπαιρνε τις έπαιρνε πολύ γρήγορα, κι αυτή τη φορά, θα

έκανε καθαρή τρέλα, θα έφευγε από το καραβάνι έστω στη μέση του «ά-
γριου δάσους». Έτσι περπάτησε σιγά-σιγά προς την έξοδο, πήρε φόρα

και πήδηξε από το κάρο. Μπροστά στα μάτια της έβλεπε το καραβάνι να

φεύγει κι είπε :

– Εγώ το’ χα πει, κανείς δεν θα με απομακρύνει ποτέ απο την πα-

τρίδα μου. Και ένιωσε ότι ήταν γενναία και χάρηκε πάρα πολύ.

Η χαρά της όμως αυτή θα της κοβόταν μαχαίρι. Μετά από λίγα λε-

πτά νύχτωσε και το σκοτάδι απλώθηκε στο δάσος. Ο καιρός έγινε πιο
κρύος και το κορίτσι ένιωθε μια ανατριχίλα να διαπερνά όλο της το σώμα

κι όσο περνούσε η ώρα όλο και πιο τρομακτικό γινότανε το τοπίο. Οι νυ-

χτερίδες και οι κουκουβάγιες βγήκαν κι άρχισαν να πετούν στον μαύρο
ουρανό, τα νυχτόβια ζώα άρχισαν να τριγυρίζουν στο δάσος κι όλα αυτά

φαινόντουσαν τεράστια στα μάτια του μικρού κοριτσιού. Τότε τα σύννεφα

έκρυψαν το φεγγάρι και τότε κυριαρχούσε το απόλυτο σκοτάδι.

– Αμάν! τι είναι αυτό το ιπτάμενο ποντίκι κι όλα αυτά τα τέρατα; κι

αυτά τα ξερά δέντρα θα με κάνουν κομματάκια! Τι ;;; τι έγινε το φεγγάρι
;;; κρύφτηκε δεν το βλέπω! Αχ! Κάτι πάτησα. Δεν βλέπω που πάω. Αα-

ααα! Μ’ έπιασε η κακιά ξερή λεύκα. Βοήθεια ! Μαμά ! Κατερίνα ! Ρούλα !
Κυριακή ! Τι χαζομάρα έκανα; δεν έπρεπε να φύγω.

Σελ. 119