Page 115 - Θρακιώτικα Παραμύθια

– Αυτό ξαναπές το ξαδέρφη! Αρνούμαι το παιδί μου να γεννηθεί σε

άλλο τόπο! Είπε η ξαδέρφη τους, η Μάρω που ήταν έγκυος.

– Μπράβο Μάρω! Είδατε έχουμε και άλλον με το μέρος μας.

– Σταματία τους παρασύρεις όλους! Της είπε η αδερφή της η Κατε-
ρίνα, όπως την έλεγαν όλοι. Αλλά αυτή δεν άκουγε κανέναν. Δεν μπό-

ρεσε όμως να κάνει κάτι κι έτσι αναγκαστικά την επόμενη εβδομάδα τους

ακολούθησε. Βασικά την πήραν μαζί τους με χίλιους κόπους….

- Σταματία σε παρακαλώ έλα, μην κάνεις σαν μωρό..

- όχι δεν έρχομαι.

– Παιδιά, νομίζω ότι πρέπει να την πάμε στο κάρο αγκαλιά!

– Αφήστε με κάτω τώρα! – Ελάτε παιδιά, φτάσαμε!

– Ξεκινήστε, ανέβηκε και ο τελευταίος.

Τότε τα άλογα ξεκίνησαν να τρέχουν και η μικρή Σταματία έκοψε

γρήγορα τρία λουλούδια που ήταν εκεί δίπλα της, πήρε μια χούφτα χώμα
και τα έβαλε σε ένα γυάλινο βάζο. Ύστερα καθώς αποχαιρετούσε τη

Θράκη και κάποια ζωάκια που ήταν φίλοι της, κλαίγοντας, κοιτούσε τα
ερημωμένα σπίτια και υποσχέθηκε ότι το βάζο με τα λουλούδια της και

το χώμα θα το κρατήσει για όλη της τη ζωή, για να θυμάται την πατρίδα

της και όσα έζησε εκεί. Σε λίγο η ώρα πέρασε και οι άνθρωποι βγήκαν
από τα κάρα για να φάνε μεσημεριανό. Η Σταματία όμως δεν πεινούσε.

Δεν είχε όρεξη για τίποτα.

Σελ. 114