Page 112 - Θρακιώτικα Παραμύθια

23. Η ΑΛΗΘΙΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ

ΣΤΑΜΑΤΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗ ΒΟΡΕΙΑ ΘΡΑΚΗ

Αύγουστος 1924…..Ήτανε Αύγουστος του 1924 ο τελευταίος μήνας

αυτού του ζεστού και κουραστικού καλοκαιριού κι ο καιρός άρχισε να
δροσίζει λίγο. Κόντευε Σεπτέμβριος, ερχόταν η κατάλληλη εποχή για την

μετακόμιση των ανθρώπων από τη Β. Θράκη στην Μακεδονία.

Οι γονείς της μικρής Σταματίας, του μικρού Χρήστου, και πέντε α-
κόμη παιδιών όπως και πολλοί άλλοι γονείς είχαν μάθει την απόφαση

των πολιτικών για την αλλαγή των συνόρων, δηλαδή ότι τα σύνορα θα
τελείωναν στην Β. Μακεδονία κι είχαν προβλέψει ότι πρέπει να φύγουν.

Η 6χρονη Σταματία είχε μάθει τελευταία την είδηση της μετακόμισης, μα

δεν ήξερε το λόγο που φεύγουν. Κανείς δεν της απαντούσε σ’ αυτή την
ερώτηση. Ήταν όλοι τους πολύ στεναχωρημένοι μα προσπαθούσαν να μη

το δείχνουν. Ήθελαν να είναι αισιόδοξοι.

Ώσπου μια μέρα….

-Σταματία γιατί κλαίς; τι σ’ έπιασε τώρα και γιατί είσαι μες τις λά-
σπες;

– Α! Ρε Κατερίνα, μ’ αρέσει που ρωτάς κιόλας, λες και δεν ξέρεις!
Μετακομίζουμε, φεύγουμε από εδώ για πάντα. Για πάντα! Δεν σου λέει

τίποτα αυτό; Και εκτός απ’ αυτό δεν μας λένε και το γιατί. Έχουμε το δι-

καίωμα να ξέρουμε γιατί φεύγουμε απ’ την πατρίδα μας. Όλη μέρα αυτό
σκεφτόμουν και καθώς πήγαινα στα χωράφια δεν πρόσεξα κι έπεσα μες

τις λάσπες. Το θεωρείς παράλογο;

– Όχι βέβαια. Κι εγώ στεναχωριέμαι. Ηρέμησε, μην κλαις, κάτι θα

κάνουμε και θα το ανακαλύψουμε. Εμείς πάντα σκεφτόμαστε κάτι, έτσι

δεν είναι;

Σελ. 111