Page 111 - Θρακιώτικα Παραμύθια

πολλά μαξιλάρια όλα κεντημένα, που τα έβαζαν κάτω τα εγγόνια και κα-

θόντουσαν για να ακούνε τις ιστορίες κυρίως από τον τόπο της. Δεν
είχε χρήματα πολλά για να αγοράσει διάφορα, γι’ αυτό και έβαζε ένα κα-

τσαρολάκι στο σπιρτολόγο, έβραζε νερό, έριχνε ζάχαρη και λίγο πολύ

λίγο κακάο, έκοβε και από μια μπουκιά ψωμί και τρατάριζε τα εγγόνια
της.

Αχ ! Τι νόστιμο που ήταν ένα φλιτζανάκι με κακάο και να βουτάς το
ψωμάκι, σαν να ήταν η θεία κοινωνία για τα εγγόνια της. Μα δεν ήταν το

κακάο, ήταν τα λόγια της που έσταζαν μέλι, ήταν η ίδια το φως και ο πο-

λιτισμός . Η Αναστασούδα έγινε γιαγιά Τασό, ήρθε η ώρα να αφήσει
τούτο το κόσμο.

«Μέχρι της εννιά το βράδυ, είπε, να’ ρθείτε να με χαιρετήσετε γιατί
μετά θα με περιμένει αυτό που λαχταρώ. Λαχταρώ να πάω εκεί που δεν

είμαι ξένη είπε, εκεί που η Θράκη και η Μακεδονία είναι μαζί, εκεί που

είναι τ’ αδέρφια μου και οι γονείς μου. Εκεί που είναι ο Χρήστος μου και
άνοιξε την αγκαλιά του και με περιμένει».

Έτσι και έγινε πέρασαν όλα τα παιδιά της και τα εγγόνια της και τη
χαιρέτησαν και για το καθένα ξεχωριστά είχε μιαν ευχή. Εννιά παρά

δέκα γύρισε και είδε το ρολόι στο τοίχο.

«Και τώρα αφήστε με μόνη, τους είπε, ήρθε η ώρα να ξανα-

σμίξω με την αγάπη μου, τον Μακεδόνα».

Έτσι και έγινε όπως τα λογάριαζε. Έγραψε την ιστορία της μέσα από

το ήθος της και τον πολιτισμό της, το πολιτισμό της Θράκης.

Ελευθερία Καμπαγιοβάννη

Δημ. Σχολείο Λαγυνών

Σελ. 110