Page 70 - Θρακιώτικα Παραμύθια

μοναδικά και γαλήνια, μα και με τόση πίκρα μερικές φορές, όπως τώρα.

Τώρα που έπρεπε να φύγουν, κατάλαβα πόσο δυνατό ήταν το όνειρο που
είδα, πως μπόρεσε να την κάνει να σκεφτεί ξανά και να τα θυμηθεί όλα,

γιατί πάντα έτσι γίνεται, δεν ξεχνάς ποτέ ότι σε έχει πληγώσει πολύ.

Έπρεπε να φύγουν, για αυτό έκλαιγαν όλοι, έπρεπε να μη κλαίνε και

να συνεχίσουν να ζουν όπως η τύχη και η μοίρα θα τους όριζε. Όπου γης

και πατρίς, μου είπε. Έτσι είπαν μετά από όλα, και ξεκίνησαν μαζί με ό-
λους τους άλλους Θρακιώτες της παλιάς Περίστασης και Ανατολικοθρά-

κες, με πλοία και άμαξες για τη Θεσσαλονίκη, την μεγάλη πόλη.

Ο παππούς και η γιαγιά ξεκίνησαν με μια άμαξα, όλα τα υπάρχοντα

τους έφταναν να χωρέσουν εκεί, και μαζί με τις επτά κόρες τους πήραν

ένα μακρινό δρόμο, ταξιδεύοντας σε μέρη που ποτέ δεν είχαν ξαναβρε-
θεί, ανάμεσα σε άγνωστους ανθρώπους αλλά πατριώτες Έλληνες που α-

κόμα δεν είχαν γνωρίσει καλά. Όλοι τους περπατούσαν ασταμάτητα και

κάθε που έπεφτε το φως ξαπόσταιναν σε κάποιο μέρος μαζί πάντα με
άλλους, για να προφυλάσσονται από τους λύκους και τα τσακάλια της ε-

ποχής τους.

Σελ. 69