Page 68 - Θρακιώτικα Παραμύθια

και ξέσπασα σε λυγμούς σφίγγοντας την περισσότερο, προσπαθώ-

ντας εγώ να την παρηγορήσω! Ήταν κάτι τόσο αναπάντεχο για εκείνη,
νομίζω ότι εκείνη η φορά ήταν η μόνη φορά που αισθάνθηκα να είμαι εγώ

η μεγαλύτερη αγκαλιά! Δεν ήταν το όνειρο που έπρεπε να εξηγήσει αυτή

τη φορά, δεν ήμουν εγώ που έπρεπε να ηρεμήσει, ήταν όλες αυτές οι α-
ναμνήσεις που είχε πάντα στο μυαλό φυλαγμένες γιο όσους ήξεραν, έζη-

σαν και αγάπησαν μαζί της τη χρονιά του 1922. όλα όσα μπορούσε μόνο

να μοιραστεί και να εμπιστευτεί με όσους αγαπούν πραγματικά και μπο-
ρούν να κλάψουν μαζί της, όπως εγώ εκείνο το πρωί.

Και έτσι έγινε, με κοίταξε κατάματα και σκούπισε τα δακρυσμένα μου
μάτια με το μαντήλι που πάντα είχε μαζί της, μου χαμογέλασε όλο αγάπη,

ήταν αρκετό για να ηρεμήσω. Ήταν σαν να καταλάβαινα ότι ένα παραμύθι

θα ξεκινούσε, ένα ταξίδι, μια ζωή από τα παλιά εκείνα χρόνια της για-
γιάς και του παππού από τη Θράκη, την παλιά Περίσταση.

Σελ. 67