Page 43 - Θρακιώτικα Παραμύθια

Ο Κυριάκος ότι είχε συμβεί και μετά γονάτισε μπροστά της και της

ζήτησε παρακαλεστά τη μεγάλη χάρη. Η προξενήτρα η καρα-Μάρω, το
σκέφτηκε για πολύ ώρα, ζυγιάζοντας τη κατάσταση, και τελικά του απά-

ντησε με ένα μεγάλο χαμόγελο:

«το σχέδιο σου να μην πας ο ίδιος στον άρχοντα είναι έξυπνο

και φρόνιμο. Και επειδή γνωρίζω εσένα και την οικογένεια σου από

χρόνια, θα σου κάνω το χατίρι. Όμως εντάξει ο άρχοντας να με δε-
χτεί, αλλά έπειτα…. η κατάσταση σου και η καταγωγή σου θα τον ε-

ξοργίσουν, αφού ξέρεις κάθε άρχοντας θέλει γαμπρό πλούσιο και

σπουδαίο. Όσο και να παινέψω τα μεγάλα χαρίσματα σου, ψέματα
για σένα δεν μου κάνει η καρδιά να πω».

Η προξενήτρα τον κοίταξε με περίλυπο ύφος. Αυτός αναστέναξε,
αλλά μετά σοβάρεψε και της είπε με στόμφο:

«τα πάντα είναι στο χέρι σου τώρα, ακόμα και είναι πολύ πι-
θανό να αρνηθεί, θέλω να μου υποσχεθείς ότι θα προσπαθήσεις

σκληρά. Η ελπίδα πεθαίνει πάντοτε τελευταία!».

Ακούγοντας τα λόγια του, εκείνη συγκινήθηκε και του υποσχέθηκε

να βάλει τα δυνατά της για να πείσει τον πατέρα της Ολυμπιάδας. Έτσι,

λίγη ώρα αργότερα, η προξενήτρα κίνησε για την πόλη και ο Κυριάκος για
το χωράφι του. Με την ελπίδα βαθιά μέσα του, ο Κυριάκος δούλευε α-

κόμα πιο πολύ, ακούραστος πάντα. Όμως ένιωθε ανήσυχος και συνέχεια

αναλογιζόταν την προσπάθεια της κυρα-Μάρως.

Οι ώρες κυλούσαν βασανιστικά αργά για αυτόν, ενώ η ελπίδα του

λες και είχε βουλιάξει σε μια απύθμενη τάφρο και είχε χαθεί για πάντα.
Το βράδυ είχε άσχημους εφιάλτες. Έβλεπε τον άρχοντα που γινόταν έ-

ξαλλος και ξεσπούσε πάνω στη προξενήτρα. Διέταζε ύστερα, λέει, να

τον φυλακίσουν μαζί της στα ανήλιαγα μπουντρούμια του αρχοντικού. Τέ-

Σελ. 42