Page 36 - Θρακιώτικα Παραμύθια

το τόπο μας, όπως και η παναγία η φανερωμένη και απέχει από τη Κομο-

τηνή 20 με 25 χιλιόμετρα περίπου.

Από τα παιδιά της ομάδας μου, ένας μόνος ζούσε, βαριά όμως τραυ-

ματισμένος. Είναι ο συμπατριώτης μας ο κυρ- Αναγνώστης που έχει το
περίπτερο έξω από τη Παναγία την εκκλησία. Όλη η οικογένεια είχαμε

μείνει άφωνοι, χαρούμενοι όμως για αυτό που είχε συμβεί στον δικό μας

πατέρα. Και επειδή αυτή τη βραδιά είχε κέφια, μας διηγήθηκε και ένα ευ-
τράπελο. Ένα βράδυ φύλαγε σκοπός.

Κρύο, αέρας, βροχή, κούραση και φόβος για το τι θα συμβεί την
άλλη στιγμή, τον είχαν καταβάλλει. Κάποια στιγμή αισθάνεται ένα χέρι να

ακουμπάει τον ώμο του. Γυρίζει απότομα με εφ’ όπλου λόγχη έτοιμος να

πυροβολήσει νομίζοντας ότι ήταν κάποιος εχθρός.

Ε ! Συνάδελφε! Ο Γιάννης είμαι. Ήρθα να σε κεράσω ένα τσιγάρο,

και να κάνουμε παρέα γιατί δεν έχω ύπνο. Έτσι κάπως πιο ευχάριστα,
από τη μοναξιά και την αγωνία πέρασε εκείνη η σκοπιά. Αυτά είναι όσα

μας είπε ο πατέρας μου για τον πόλεμο που έζησε. Τα άλλα, τα πολλά, τα

κράτησε στη ψυχή του, και τα πήρε μαζί του στο μακρινό του ταξίδι.

Φιλιώ Σαββίδου

77° Δημ. Σχολείο Θεσ/νικης

Σελ. 35