Page 35 - Θρακιώτικα Παραμύθια

Μια φορά αφότου είχε επιστρέψει και η ζωή είχε βρει τους διαφορε-

τικούς της ρυθμούς, σε σχέση με πριν από το πόλεμο, του ήρθε η όρεξη
να μας διηγηθεί κάτι από αυτόν. Όταν επέστρεψε στο σπίτι το βράδυ ε-

κείνο από τη δουλειά του, είχε παραδώσει και το τελευταίο παντελόνι

στους πελάτες, διότι ήταν παραμονή Χριστουγέννων, κουβαλούσε ένα
καλάθι με κάστανα και φιρίκια μήλα.

Φαίνεται ότι θα είχε πιει και κανένα ουζάκι με τους φίλους του,
γιατί ήταν ασυνήθιστα πρόσχαρος. Γύρω στην ξηλόσομπα μας ψήναμε τα

κάστανα. Και ρώτησε τότε αν θέλαμε να ακούσουμε μια ιστορία από το

πόλεμο. Είναι μεγάλη τύχη, άρχισε να μας λέει που γύρισα ζωντανός.
Εγώ βέβαια το λέω θεία χάρη, θεία βοήθεια, θεία προστασία. Ακούστε τι

συνέβη. Όλες οι ώρες της ημέρας και της νύχτας δεν ήταν πολέμου. Σε

μια τέτοια ώρα ανάπαυλας, καθόμαστε εγώ και η ομάδα μου σε μια πλα-
γιά, περιμένοντας διαταγές με τα όπλα στο χέρι.

Τέτοιες ώρες κανείς δεν έχει όρεξη για λόγια. Παρ’ όλα αυτά κά-
ποιοι κάτι έλεγαν για την οικογένεια, για τα παιδιά τους, έτσι για να πε-

ράσει η ώρα. Στην άλλη πλαγιά, μια άλλη ομάδα έλεγαν και γελούσαν.

Είπα να πάω να κάνω ένα τσιγάρο μαζί τους. Κατηφόρισα από το δικό
μας λόφο, και ξανά ανηφόρισα στην άλλη παρέα. Δεν πρόλαβα να ανάψω

το τσιγάρο μου και ένας εκκωφαντικός θόρυβος έριξε το τσιγάρο από το
χέρι μου. Πέσαμε όλοι κάτω. Σε λίγο όταν σηκωθήκαμε είδα με έκπληξη,

ότι ένας όλμος είχε πέσει την ομάδα μου, που είχα εγκαταλείψει για λίγο,

για ένα τσιγάρο. Θεώρησα ότι είχε συμβεί ένα θαύμα.

Προσευχήθηκα τότε και υποσχέθηκα στο Θεό, ότι αν γύριζα ζωντα-

νός στο σπίτι μου, θα πήγαινα με τα παιδιά να προσκυνήσουν τον Άγιο
Νικόλαο. Πρέπει να κάνω μια παρένθεση εδώ και να πω, ότι ο πατέρας

μου πραγματοποίησε την υπόσχεση του. Το εκκλησάκι του Αγίου Νικο-

λάου βρίσκεται μέσα στη λίμνη Βιστονίδας, είναι μεγάλο προσκύνημα για

Σελ. 34