Page 131 - Θρακιώτικα Παραμύθια

Ο λυράρης μέρα με τη μέρα έχανε τη χαρά του. Μακριά από τον κό-

σμο και μόνος με τους καλικάντζαρους έγινε δυστυχισμένος. Τα τραγού-
δια του έγιναν λυπητερά.

Μάταια οι καλικάντζαροι τον πίεζαν να τους παίζει χαρούμενους
σκοπούς για να χορεύουν. Μέχρι που έφτασε η παραμονή των Φώτων. Ο

φόβος και ο τρόμος των καλικάντζαρων…

Εκείνο το βράδυ οι καλικάντζαροι λυπήθηκαν το λυράρη. Αποφάσι-
σαν να το ελευθερώσουν και όχι μόνο! Την ώρα που κοιμόταν γέμισαν τις

τσέπες του με χρυσές λίρες και έτσι κοιμισμένος καθώς ήταν τον σήκω-
σαν και τον ανέβασαν στη γη. Τον άφησαν κοντά σε μια βρύση και εξαφα-

νίστηκαν.

Όταν ο λυράρης ξύπνησε, ξαφνιάστηκε. Πήγε στη βρύση και πλύ-

θηκε. Τότε ένιωσε ότι είχε ένα βάρος επάνω του. Έπιασε τις τσέπες του

και κατάλαβε πως ήταν γεμάτες με κάτι.

Από το φόβο του πέταξε ότι είχαν μέσα χωρίς καθόλου να κοιτάξει.

Νόμισε μάλιστα ότι ήταν κάρβουνα! Οι καλικάντζαροι όμως παραμόνευαν
πιο πέρα. Όταν είδαν τον λυράρη να παίρνει δρόμο για το χωριό πετά-

χτηκαν και πήραν πίσω όλες τις λίρες.

Ο λυράρης κατάκοπος έφτασε σπίτι του. Εμφανίστηκε ταλαιπωρημέ-

νος μπροστά στη γυναίκα του. Της διηγήθηκε την περιπέτειά του, αλλά

εκείνη δεν τον πίστεψε.

Τότε της ζήτησε να του φέρει το φόρεμά της. Της εξήγησε για το

λεκέ από το κατσαμάκι που υπήρχε πάνω του. Και τότε εκείνη πείστηκε.
Μετά θυμήθηκε το βάρος που ένιωθε επάνω του και έβαλε τα χέρια στις

τσέπες του. Και τι πιάνει; μια χρυσή λίρα!

Σελ. 130