Page 97 - Θρακιώτικα Παραμύθια

μέρα χάσαμε τη Μαριγώ και το μόνο που βρήκαμε κρυμμένο στα ά-

χυρα ήταν το λουράκι της. Τότε, όπως συνηθιζόταν, πήγαμε στον
πασά που φημιζόταν ότι είχε μαντικές ικανότητες. Κοίταξε τα νύχια

του για αρκετή ώρα και μας είπε ποιος είχε πάρει την αγελάδα μας.

Όμως ας μη σε ζαλίζω, για πες μου εσύ πως τα περνάς;».

«Είμαι καλά, όμως νοιώθω ότι κάτι μου λείπει. Ότι ανήκω κά-

που αλλού. Και βλέπω συνέχεια εκείνο το όνειρο».

«Να προσεύχεσαι συχνά. Είσαι τυχερή που αυτοί οι δύο άνθρω-

ποι σε φροντίζουν σα δικό τους παιδί. Θα προσεύχομαι και εγώ για
σένα να βρεις σύντομα αυτό που σου λείπει. Πάνε τώρα στους φί-

λους σου που σε περιμένουν και πάρε και αυτά τα άσπρα καλαμπόκια

να φάτε. Θα χαρώ να σε δω και την επόμενη Κυριακή».

Μια έκπληξη όμως περίμενε την Πιπίνα την επόμενη Κυριακή. Όταν

μπήκε στο μικρό καπνοπωλείο της κας Δέσποινας τη βρήκε να κλαίει α-
γκαλιά με μια φωτογραφία. Μπήκε διστακτικά μέσα και της μίλησε.

«Καλημέρα κα Δέσποινα!».

«Καλημέρα μικρή μου. Και σκούπισε γρήγορα γρήγορα τα δάκρυά

της. ».

«Κα Δέσποινα, ποιοι είναι αυτοί στη φωτογραφία; ».

«Ο γιος μου, , η νύφη μου και το δίχρονο κοριτσάκι τους. Έ-

χασα τα παιδιά μου από ελονοσία και η εγγονή μου. . »

δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά της.

«Και η εγγονή σου, κα Δέσποινα ;».

«Δεν ξέρω γιαβρί μου. Μου είπαν ότι πέθανε, όμως μέσα μου

πιστεύω ότι ζεί και ότι κάποτε θα τη βρω γι’ αυτό ο Θεός με κρα-

τάει ακόμη ζωντανή. »

Σελ. 96